موضوع مقاله این هفته جمع بندی کلی در ارتباط با اهمیت کاهش لخته در درمان DVT و در نتیجه کاهش Post-thrombotic syndrome (PTS) میباشد. در گذشته ای نه چندان دور اندیکاسیون های اینترونشن در DVT  پروگزیمال بسیار محدود بودند اما جدیدا بدلیل عرضه وسایل جدید از یکطرف و وقوع بالای سندروم Post-thrombotic (PTS) از طرف دیگر اندیکاسیون استفاده از چنین درمانی گسترده تر شده است. مطالعه ATTRACT از این رهیافت حمایت مینماید. در استفاده از روش اینترونشن در بیماران DVT به سه عامل 1- حجم لخته 2- سابقه قبلی DVT و 3- وضعیت Inflow باید توجه نمود. Inflow  نامناسب مهمترین ریسک فاکتور وقوع ترومبوز مجدد بعد از استنت گذاری میباشد. از طرفی حجم زیاد لخته میتواند سبب تاثیرمنفی بر روی Inflow شده و در همراهی با وضعیت Hypercoagulable  ایجاد شده بیمار را مستعد ترومبوز استنت نماید. همچنین سابقه قبلی DVT های مکرر  در پروگزیمال و یا در دیستال میتواند هم با لخته جدید و هم با Inflow  نامناسب همراه باشد.

از این رو کاهش حجم لخته تا جای ممکن تاثیر زیادی بر روی موفقیت کوتاه مدت و میان مدت میتواند داشته باشد. استراتژی Pharmaco-mechanical که موضوع اصلی در مطالعه ATTRACT بوده بعنوان راهکار مناسب در کاهش حجم لخته در نظر گرفته میشود. استفاده از ترومبولیز موضعی (CDT) همراه با ترومبکتومی مکانیکال یا حتی ترومبوساکشن در حال حاضر در دسترس بوده و نمودی از رهیافت Pharmaco-mechanical thrombolysis  میباشد. مشکلات مهمی که این رهیافت با آنها مواجه است عبارتند از، هزینه زیاد استفاده از وسایل و مدت زمان بستری، احتمال خونریزی ، عدم کفایت و یا ایجاد آسیب کاتترهای ترومبکتومی و ترومبوز مجدد استنت. در همین راستا کاتتر جدید شرکت Boston Scientific بنام AngioJet Zelant DVT با مشخصات بهتر نسبت کاتترهای موجود؛ هم قدرت مکش بالاتری دارد و هم آسیب کمتری به جدار ورید وارد میکند. البته این خصوصیات که با افزایش سایز مکنده و کاتتر حاصل شده سبب محدودیت استفاده از آن تا عوق حداقل 6mm شده که در عروق وریدی قطعا مشکلی را ایجاد نمیکند.